Op 12 Juni aantstaande is het zo ver! Dan begint het WK in Brazilië. Winkels kleuren oranje, iedereen probeert een juichpak te bemachtigen en straks wapperen de oranje vlaggetjes in de straten en bouwen mensen tribunes van bierkratjes. Normaal gesproken zou ik hier als voetbalfanaat volop aan mee doen en zouden de vlaggetjes al klaarliggen. Dit jaar is dat heel anders. Iedere keer als ik al die spullen zie denk ik "oh ja, verrek, dat is ook bijna natuurlijk". Het is zelfs zo ernstig dat ik de datum in mijn eerste zin even moest opzoeken. Ik weet nog net wel dat ik vrijdag de 13e 's avonds rustig voor de tv wil zitten voor de eerste wedstrijd van Oranje.
Enfin, terwijl Nederland erop uit trekt om alles wat oranje is in huis te halen, ging ik erop uit om oma-ondergoed en massage-olie te kopen voor in de 'vluchtkoffer'. Ik heb heel erg hard mijn best gedaan het inpakken van die koffer uit te stellen (nu zit ik er over te bloggen terwijl hij nog niet klaar staat), maar ik moet er echt aan gaan geloven. Inmiddels staat de teller op 36 weken en 1 dag. Het kan zo maar zijn dat de oefenweeën, welke ik al een paar weken heb, over gaan in het echte werk. Dan is het fijn als we de spullen die mee moeten naar het ziekenhuis vast klaar hebben staan. Pieter is een schat hoor, maar hem in een stresssituatie een koffer in laten pakken lijkt me niet echt een goed idee.
Twee weken geleden begon ik met lijstjes, wat hebben we nodig voor papa, voor mij, voor de baby. Iets om de dag door te komen mocht het niet zo erg vlotten. We hebben ook wel geleerd van de vorige keer. Toen gingen we uit van een aantal dagen inleiden en hadden we veel meegenomen om de tijd te doden, dat was niet bepaald nodig. Maar waar we dan weer niet op gerekend hadden was een langer verblijf in het ziekenhuis. Dus hadden we voor Libby te weinig kleertjes mee...oeps.
We hebben nu wel een definitieve paklijst en langzaamaan wordt de koffer gevuld. Heel langzaamaan want eigenlijk kan ik nog slecht geloven dat we zo dichtbij die spannende gebeurtenis zijn. En ergens slaat natuurlijk ook de spanning wel echt een beetje toe. Ik laat het allemaal maar gebeuren. Die knul moet er toch een keer uit, dat is onvermijdelijk en wat komt, dat komt. In de koffer gaan in ieder geval een knuffeltje en een dekentje waar ik nog een nachtje mee ga slapen. Zo kan ik toch nog een stukje van mij achterlaten als ik weer naar de OK moet.
Goed, genoeg gekletst, ik ga even de batterij van de fotocamera checken en nog een pyjama uitzoeken die mee moet.
Enfin, terwijl Nederland erop uit trekt om alles wat oranje is in huis te halen, ging ik erop uit om oma-ondergoed en massage-olie te kopen voor in de 'vluchtkoffer'. Ik heb heel erg hard mijn best gedaan het inpakken van die koffer uit te stellen (nu zit ik er over te bloggen terwijl hij nog niet klaar staat), maar ik moet er echt aan gaan geloven. Inmiddels staat de teller op 36 weken en 1 dag. Het kan zo maar zijn dat de oefenweeën, welke ik al een paar weken heb, over gaan in het echte werk. Dan is het fijn als we de spullen die mee moeten naar het ziekenhuis vast klaar hebben staan. Pieter is een schat hoor, maar hem in een stresssituatie een koffer in laten pakken lijkt me niet echt een goed idee.
Twee weken geleden begon ik met lijstjes, wat hebben we nodig voor papa, voor mij, voor de baby. Iets om de dag door te komen mocht het niet zo erg vlotten. We hebben ook wel geleerd van de vorige keer. Toen gingen we uit van een aantal dagen inleiden en hadden we veel meegenomen om de tijd te doden, dat was niet bepaald nodig. Maar waar we dan weer niet op gerekend hadden was een langer verblijf in het ziekenhuis. Dus hadden we voor Libby te weinig kleertjes mee...oeps.
We hebben nu wel een definitieve paklijst en langzaamaan wordt de koffer gevuld. Heel langzaamaan want eigenlijk kan ik nog slecht geloven dat we zo dichtbij die spannende gebeurtenis zijn. En ergens slaat natuurlijk ook de spanning wel echt een beetje toe. Ik laat het allemaal maar gebeuren. Die knul moet er toch een keer uit, dat is onvermijdelijk en wat komt, dat komt. In de koffer gaan in ieder geval een knuffeltje en een dekentje waar ik nog een nachtje mee ga slapen. Zo kan ik toch nog een stukje van mij achterlaten als ik weer naar de OK moet.
Goed, genoeg gekletst, ik ga even de batterij van de fotocamera checken en nog een pyjama uitzoeken die mee moet.
Reacties
Een reactie posten