Eigenwijze Mama

Door de borstvoedingsrel van afgelopen week, kwam ook het onderwerp 'oppas' weer naar boven.  Even een korte samenvatting van de rel voor wie hem gemist heeft: een stel was gaan eten in een sterrestaurant. Zij hadden hun 3 weken jonge baby meegenomen.  Dat vond de restaurant eigenaar nog niet zo'n probleem,  maar toen de vrouw haar kindje aan de borst legde om het te voeden werd haar niet zo vriendelijk, maar vooral erg dringend verzocht dat niet te doen. Vervolgens heeft de desbetreffende eigenaar nog even flink nagetrapt op Twitter, waardoor heel Nederland zich met de kwestie ging bemoeien.  Een aantal reacties waren nogal stellig in het oordeel over het feit dat deze mensen überhaupt een baby mee namen naar een restaurant.  'Kinderen horen niet in een restaurant' 'regel en oppas of blijf lekker thuis'. Hoezo kinderen horen niet in een restaurant?  Sinds wanneer zitten daar  leeftijdsrestricties aan vast?  Ik geef toe,  jengelige kinderen kun je beter niet

Na jaren lang vage klachten en maar niet snappen waarom anderen wel na een middag college thuis weer verder aan de studie konden gaan en ik niet, kreeg ik in januari 2011 een folder van de reumatoloog mee. Er moesten nog wat testjes worden gedaan, maar hij vond mijn ziektebeeld erg op dat van Fibromyalgie te lijken. Fibromywattes?! Fibromyalgie, pijn in spier- en bindweefsel. Ik ga hier niet helemaal uitleggen wat de ziekte in houdt, daarvoor verwijs ik jullie naar de sites van het Reumafonds en de FES . Wel wil ik graag vertellen wat het hebben van deze ziekte voor mij betekent. Chronische pijn Fibromyalgie is een chronische ziekte waar geen genezing voor is. Dat is soms best confronterend, zeker in een slechtere periode. Het ziekteverloop van Fibro kent pieken en dalen. In een goede periode heb ik meer energie en minder pijn, in een slechte periode kan ik moeilijk mijn bed uit komen en doet alles pijn. Dat is voor een gezond iemand moeilijk te begrijpen, maar ik heb altijd pijn,

Er zijn zo veel dingen waar ik over wil schrijven dat ik even niet wist waar ik mijn volgende blog aan zou wijden. Gelukkig kwam er inspiratie uit de mond van mijn lieve dochter. Ze is pas 10 maanden, maar kan al 5 woordjes zeggen: Mama, papa, poes, eendje en eten. Vooral die laatste horen we veelvuldig. Gisteren liepen we door de Ikea en overal waar ze eten zag of iets wat er mee te maken heeft, begon ze enthousiast "Ete? ete ete ete ete" te roepen. Dat was dolle boel op de servies-afdeling! Nou over dat onderwerp is genoeg te vertellen. Ik houd het vandaag maar even bij de manier van eten en heb het een andere keer wel over mijn ideeën van wat en wanneer. Nu dus vooral het 'hoe'. Zoals veel dingen in onze opvoeding hebben we dit mooi afgekeken bij mijn beste vriendin. Die heeft twee jongens van 4 en 2 jaar dus ik kijk al een paar jaar mee met wat voor hun wel en niet werkt. Wat ik erg leuk vond, was dat zij hun kinderen geen kant en klare potjes gaven. Dat trok me

Je hoort vaak over vrouwen die na een paar dagen het idee van borstvoeding opgeven omdat "het niet op gang kwam". Dat vind ik zo ontzettend jammer! Want met goede begeleiding, steun en een flinke portie doorzettingsvermogen is er zo veel mogelijk. Dit zeg ik als ervaringsdeskundige. Nu heb ik de luxe om op ieder moment mijn borst uit de kleding te wippen en mijn kind te voeden. Maar in de eerste weken na de bevalling leek er een wonder nodig om dat mogelijk te maken. De beslissing om voor borstvoeding te gaan was al snel gemaakt. We hadden er genoeg over gehoord en gelezen om te weten dat dit voor ons kind de beste keuze was. We bereidden ons zo goed mogelijk voor door naar informatieavonden te gaan en veel te lezen. Er was nog wel een flinke onzekerheid over of het voor mij mogelijk zou zijn om borstvoeding te geven omdat ik in 2008 een borstverkleining heb gehad. De chirurg had, gezien mijn jonge leeftijd, haar best gedaan om de operatie zo uit te voeren dat de melkkanale

Ja inderdaad, nu al. Laat ik even terug gaan naar oudejaarsavond. We zaten lekker oliebollen te eten met een heel divers gezelschap. Ouders met kleine kinderen, ouders met kinderen die getrouwd zijn of op het punt staan te gaan trouwen en mensen zonder kinderen. Het gesprek ging over zindelijkheid. Iemand vertelde dat kennissen van hun al vanaf de geboorte hun kind op het potje lieten plassen. Nou wij moesten er echt niet aan denken om onze dochter (toen bijna 4 maanden) al op een potje te zetten. Ze kan nog geen eens zitten en hoe moet zij nou weten wat ze op het potje moet doen. Echt belachelijk! Nou daar zit ik dan bijna 5 maanden later. En nu krijgen wij dezelfde reacties als wij vertellen dat Libby al plast en poept op het potje (of op de grote mensen wc). Gelukkig krijgen we ook veel positieve reacties. Er zitten natuurlijk veel voordelen aan. Van poepen in de luier worden de billen veel viezer dan als het direct naar beneden valt. Je hoeft dus niet een half uur met je neus bove

Nou daar gaan we dan! Het eerste bericht op mijn blog. Gisteren waren mijn man (Pieter) en ik samen met onze dochter (Libby) van bijna 9 maanden naar de Ouders Natuurlijk beurs in Doorwerth. We konden mooi met Libby in de draagdoek op de bus stappen want Doorwerth is lekker dichtbij. Op de beurs hebben we veel gepraat over 'onze' manier van opvoeden. Wat vooral de onderkaken liet zakken was het feit dat Libby al een heel eind is met de zindelijkheid, maar daar vertel ik een andere keer meer over. Iemand bij de stand van Kaatje Katoen (die verkopen wasbare luiers, iets waar we helaas bij deze eerste baby geen geld voor hadden) was ook erg verbaasd over hoe Libby het doet op het potje. Toen ik vertelde dat Libby de eerste keer vrijwel meteen haar best deed om iets in het potje te krijgen merkte de vrouw op 'je zei er zeker ook bij wat de bedoeling was?'. Nou inderdaad. Libby had mij al een aantal keer gebruik zien maken van het toilet en daar legde ik dan altijd bij uit w