Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn man is brandweerman

Als je mij volgt op Twitter (vooral doen @EigenwijzeMama) zie je met enige regelmaat een tweet met #mijnmanisbrandweerman voorbij komen. Daar is verder weinig verklaring voor nodig, mijn man, Pieter, is brandweerman. 36 uur per week houd hij zich veilig van achter een computer bezig met planningswerkzaamheden van het beroepskorps in Arnhem. De rest van de tijd is hij vrijwilliger bij het mooie korps in Wageningen. Voor alle duidelijkheid, dat heet 'vrijwilliger', maar dat is eigenlijk een gedateerde term. Je krijgt er namelijk goed voor betaald en er zitten nogal wat verplichtingen aan vast. 'Parttimer' zou beter passen.
Vaak krijg ik de vraag wat dat nou voor mij betekent, dat ik mijn leven deel met een brandweerman. Zoals iemand naar mij twitterde (of is het tweette?), daar kan ik een boek over vol schrijven. Voor nu houd ik het bij wat overzichtelijke punten:

  • Als je samen op pad gaat, moet je altijd je eigen huissleutel op zak hebben. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik thuis kom en besef dat ik niet naar binnen kan.
  • Als je man tegen je zegt "Ga jij maar even lekker uitgebreid douchen schat, ik zorg wel voor de kinderen" moet je er nooit vanuit gaan dat je ook daadwerkelijk rustig uitgebreid kunt douchen.
  • Poepluiers zijn hier altijd voor de man als hij thuis is. Maar het kan zo maar dat ik midden in de klus naar boven word geroepen om het af te maken want tsja...er is brand. 
  • Na uitgebreid sloven in de keuken om een lekkere maaltijd op tafel te zetten, kan het zo maar zo zijn dat manlief daar geen hap van proeft, of het moet worden opgewarmd.
  • Het idee van een sexy brandweerman klopt (in mijn geval) best aardig. Maar als hij terug komt van een brand stinkt hij vooral heel erg naar zweet, rook en rubber. Helaas is 1 keer douchen dan niet voldoende om hem weer lekker te laten ruiken, het duurt even voor de stank slijt.
  • Als manlief besluit allemaal lekkere hapjes te maken voor de verjaardag van je dochter en hij wordt 's ochtends weggepiept, mag je dat dus nog lekker doen naast het versieren van de taart.
  • Die pieper gaat soms op de meest onhandige momenten; bijvoorbeeld als je net even een echtelijke ruzie aan het uitpraten bent, of als het net gezellig wordt tussen de lakens.
  • Je weet nooit hoe lang hij weg zal zijn. De ene keer is hij met 20 minuten terug, de andere keer is hij 8 uur weg. Communiceren tussendoor kan niet altijd (zeker niet als meneer zijn telefoon op zak vergeet te steken).
  • Bij grotere dingen zit je als partner toch wel een beetje in de zenuwen. Je weet nooit welke taak hij heeft en hoe gevaarlijk de situatie is. Het is wachten op nieuws, van hem, vanuit de media. Ik weet dat zolang hij luistert naar zijn bevelvoerder hij relatief veilig is. Ze zijn goed opgeleid. Maar toch, de gedachte dat de liefde van je leven een brandend gebouw in gaat gaat is niet bepaald geruststellend.
Bovenal ben ik waanzinnig trots op wat mijn man doet. Hij staat altijd klaar om anderen te helpen en is bereid daar veel voor op te offeren. Vergeet niet hoe fijn het is om op ze te kunnen vertrouwen als jij vast zit in een brandend huis. Of gewoon als je kat in een boom zit en er niet uit komt, of als een geliefde een hartstilstand krijgt, of als je na een botsing bekneld zit in een auto. Want ook dan komt de brandweer om je te helpen. Helden zijn het, allemaal.
Dit was één van de grootste branden waar Pieter naartoe moest. Toen zat ik toch wel met klamme handjes te wachten op nieuws

Dit is mijn man in actie :)
 

Reacties

  1. zo herkenbaar! MIjn man is ook beroepsbrandweerman en vrijwilliger bij een gemeentekorps. En die puntjes dat je opsomt, echt! Dat is zo waar... ben blij dat het niet hier alleen is ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Veel respect voor brandweerlieden en voor jou. Jij zorg er voor dat hij zijn werk kan doen. Ik zou ook graag gered willen worden door zo'n stoere man. Fijn dat er zulke mannen zijn !

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jah... Nou was mijn papa brandweerman en niet manlief maar verder ERG herkenbaar!!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inenten – waarom wel (of waarom niet)?

Iedere ouder wordt er al snel mee geconfronteerd. Ga je vaccineren? In de meeste gevallen doen mensen dat gewoon zonder erbij na te denken. Ja iedereen doet het dus waarom niet. Maar net als alle opvoedkundige kwesties is het wel verstandig hier even bij stil te staan en zeker te weten dat je achter je eigen keuze staan. Maar het is nog niet makkelijk om echte objectieve informatie te vinden. Ik wilde jullie dat geven, maar bij het inlezen merkte ik al snel dat dit echt ontzettend moeilijk, bijna onmogelijk, is. In 1957 werd in Nederland het rijksvaccinatieprogramma (RVP) ingevoerd. De vaccinaties in dit programma bieden bescherming tegen 12 kinderziektes, namelijk: Baarmoederhalskanker : Hiertegen krijgen meisjes sinds 2010 als zij 13 jaar worden een uitnodiging voor een inenting tegen het humaan papillomavirus (HPV) wat een voor een groot deel de veroorzaker is van baarmoederhalskanker. Bof : een ziekte van de speekselklieren die in 0.4-1% van de gevallen kan lei

Borstvoeding – de wondere wereld van een tandemende moeder

Toen ik na mijn blog over vaccineren op facebook verzuchtte dat ik de volgende keer een luchtiger onderwerp zou kiezen, maar nog niet precies wist wat, vroeg een aantal mensen me of ik niet eens wat leuks over tandemvoeden kon schrijven. Tandemvoeden is de populaire term voor het tegelijkertijd borstvoeding geven aan twee kinderen van verschillende leeftijd. U vraagt, wij draaien. Er werd specifiek gevraagd om een positief stuk omdat het niet een heel gebruikelijk iets is en er daarom vaak met scheve ogen naar wordt gekeken. Ik tandem zelf nu ruim 5 maanden en zal jullie meenemen in mijn routine en belevingen als tandemvoedende moeder. Waarom? Toen wij besloten onze kinderen borstvoeding te geven (ja ik doe het voeden, maar de beslissing namen we samen en zonder Pieter was het niet gelukt, meer daarover lees je HIER ) namen we ook direct het besluit dat we hier in principe mee door zouden gaan tot onze dochter daar zelf mee zou stoppen. Langvoeden (d.w.z. langer dan 6 maand

Wat aten wij - Couscous pannekoeken

Naar mijn idee kan ik redelijk koken (ik krijg in ieder geval weinig klachten). Maar iets waar ik echt heel erg slecht in ben is hoeveelheden inschatten. Daardoor wil het nog wel eens gebeuren dat er wat over blijft. Zo aten wij laatst couscous, maar ondanks dat dat er bij ons alle drie goed in gaat, bleef er een goede hoeveelheid over. Invriezen vind ik niet zo geslaagd want daar wordt het papperig van. Weggooien vond ik al helemaal geen optie. Toen heb ik wat inspiratie gezocht op internet en daar mijn eigen ding van gemaakt. Het resultaat was een stapeltje overheerlijke pannenkoeken die ervoor zorgde dat mijn dochter 3 dagen later nog vroeg om "koekie koekie". Hieronder het recept, fotowaardig was het niet echt. Ingredienten: 200 gram gare couscous 100 gram bloem 100 gram volkoren roggemeel 2 eieren 200 ml melk Olie om in te bakken Wij hebben couscous van de molen in Wageningen. Die is heerlijk vol van smaak en wordt niet snel papperig, papperige couscous is iets