Mijn man is brandweerman

Als je mij volgt op Twitter (vooral doen @EigenwijzeMama) zie je met enige regelmaat een tweet met #mijnmanisbrandweerman voorbij komen. Daar is verder weinig verklaring voor nodig, mijn man, Pieter, is brandweerman. 36 uur per week houd hij zich veilig van achter een computer bezig met planningswerkzaamheden van het beroepskorps in Arnhem. De rest van de tijd is hij vrijwilliger bij het mooie korps in Wageningen. Voor alle duidelijkheid, dat heet 'vrijwilliger', maar dat is eigenlijk een gedateerde term. Je krijgt er namelijk goed voor betaald en er zitten nogal wat verplichtingen aan vast. 'Parttimer' zou beter passen.
Vaak krijg ik de vraag wat dat nou voor mij betekent, dat ik mijn leven deel met een brandweerman. Zoals iemand naar mij twitterde (of is het tweette?), daar kan ik een boek over vol schrijven. Voor nu houd ik het bij wat overzichtelijke punten:

• Als je samen op pad gaat, moet je altijd je eigen huissleutel op zak hebben. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik thuis kom en besef dat ik niet naar binnen kan.
• Als je man tegen je zegt "Ga jij maar even lekker uitgebreid douchen schat, ik zorg wel voor de kinderen" moet je er nooit vanuit gaan dat je ook daadwerkelijk rustig uitgebreid kunt douchen.
• Poepluiers zijn hier altijd voor de man als hij thuis is. Maar het kan zo maar dat ik midden in de klus naar boven word geroepen om het af te maken want tsja...er is brand. 
• Na uitgebreid sloven in de keuken om een lekkere maaltijd op tafel te zetten, kan het zo maar zo zijn dat manlief daar geen hap van proeft, of het moet worden opgewarmd.
• Het idee van een sexy brandweerman klopt (in mijn geval) best aardig. Maar als hij terug komt van een brand stinkt hij vooral heel erg naar zweet, rook en rubber. Helaas is 1 keer douchen dan niet voldoende om hem weer lekker te laten ruiken, het duurt even voor de stank slijt.
• Als manlief besluit allemaal lekkere hapjes te maken voor de verjaardag van je dochter en hij wordt 's ochtends weggepiept, mag je dat dus nog lekker doen naast het versieren van de taart.
• Die pieper gaat soms op de meest onhandige momenten; bijvoorbeeld als je net even een echtelijke ruzie aan het uitpraten bent, of als het net gezellig wordt tussen de lakens.
• Je weet nooit hoe lang hij weg zal zijn. De ene keer is hij met 20 minuten terug, de andere keer is hij 8 uur weg. Communiceren tussendoor kan niet altijd (zeker niet als meneer zijn telefoon op zak vergeet te steken).
• Bij grotere dingen zit je als partner toch wel een beetje in de zenuwen. Je weet nooit welke taak hij heeft en hoe gevaarlijk de situatie is. Het is wachten op nieuws, van hem, vanuit de media. Ik weet dat zolang hij luistert naar zijn bevelvoerder hij relatief veilig is. Ze zijn goed opgeleid. Maar toch, de gedachte dat de liefde van je leven een brandend gebouw in gaat gaat is niet bepaald geruststellend.

Bovenal ben ik waanzinnig trots op wat mijn man doet. Hij staat altijd klaar om anderen te helpen en is bereid daar veel voor op te offeren. Vergeet niet hoe fijn het is om op ze te kunnen vertrouwen als jij vast zit in een brandend huis. Of gewoon als je kat in een boom zit en er niet uit komt, of als een geliefde een hartstilstand krijgt, of als je na een botsing bekneld zit in een auto. Want ook dan komt de brandweer om je te helpen. Helden zijn het, allemaal.

Dit was één van de grootste branden waar Pieter naartoe moest. Toen zat ik toch wel met klamme handjes te wachten op nieuws

Dit is mijn man in actie :)