Nou daar gaan we dan! Het eerste bericht op mijn blog.
Gisteren waren mijn man (Pieter) en ik samen met onze dochter (Libby) van bijna 9 maanden naar de Ouders Natuurlijk beurs in Doorwerth. We konden mooi met Libby in de draagdoek op de bus stappen want Doorwerth is lekker dichtbij. Op de beurs hebben we veel gepraat over 'onze' manier van opvoeden. Wat vooral de onderkaken liet zakken was het feit dat Libby al een heel eind is met de zindelijkheid, maar daar vertel ik een andere keer meer over. Iemand bij de stand van Kaatje Katoen (die verkopen wasbare luiers, iets waar we helaas bij deze eerste baby geen geld voor hadden) was ook erg verbaasd over hoe Libby het doet op het potje. Toen ik vertelde dat Libby de eerste keer vrijwel meteen haar best deed om iets in het potje te krijgen merkte de vrouw op 'je zei er zeker ook bij wat de bedoeling was?'. Nou inderdaad. Libby had mij al een aantal keer gebruik zien maken van het toilet en daar legde ik dan altijd bij uit wat ik aan het doen was. "mama heeft geen luier om dus die moet op de wc plassen". Vol interesse volgde ze mij als ik wc papier pakte en de wc doortrok. Voor ik haar op het potje zette heb ik hem laten zien en verteld waar hij voor bedoeld was. Nu kun je denken, zo'n kind snapt het hele concept van poepen en plassen en luiers en potjes toch nog niet? Maar kun jij in het hoofd van een baby kijken? We weten eigenlijk heel slecht wat een kind nou wel en niet snapt. Dus ons idee vanaf de geboorte meteen al was, vertel wat je gaat doen. Als jij in de tandartsstoel zit en je bent aan de beste man, of in mijn geval vrouw, overgeleverd, vind je het ook prettig als hij vertelt wat hij in je mond steekt en waarom. Een baby is volledig aan ons overgeleverd. Ze wordt steeds opgepakt en ergens mee naartoe gesjouwd. Ze wordt neergelegd op een zacht kussen, "oh dat is wel prettig". Maar dan gaan de kleren uit en ligt ze daar in haar blote baby billetjes. Vervolgens vliegen ineens haar benen de lucht in waarna ze een koud, nat doekje tegen haar billen krijgt. Het is een hele belevenis zeg. Dan is het fijn als er even verteld wordt wat er gebeurt en het liefst ook nog waarom. Snapt ze het, dan kan het alles een stuk minder stressvol maken, snapt ze het niet, kan ze in ieder geval lekker luisteren naar een vertrouwde en rustige stem. Want alleen al het feit dat jouw stem rustig is vertelt haar dat er geen paniek nodig is.
Ook toen Libby met 10 weken geopereerd moest worden aan een liesbreuk hebben we haar van te voren voorbereid en steeds verteld wat er ging gebeuren en dat de dokters haar weer beter gingen maken. Dit deden we ook een beetje voor onszelf want het is niet niets als je kleine meid zo vroeg al onder narcose moet en iemand haar open gaat snijden. Uiteraard helemaal voor het goede doel, maar best spannend voor nieuwbakken ouders.
Inmiddels zijn we zo ver dat Libby ook terug gaat communiceren. Dat motiveert ons nog meer om tegen haar te praten. Ook nu nog vertel ik iedere keer als ik haar op pak wat we gaan doen. Als ik weg loop vertel ik waarom en zij zwaait dan. Als ze iets doet wat niet mag, wat ze vaak donders goed weet, vertel ik haar ook waarom het niet mag. Je kunt nooit te veel met je kind communiceren, wel te weinig. Dus kwebbel maar lekker een eind weg!
Gisteren waren mijn man (Pieter) en ik samen met onze dochter (Libby) van bijna 9 maanden naar de Ouders Natuurlijk beurs in Doorwerth. We konden mooi met Libby in de draagdoek op de bus stappen want Doorwerth is lekker dichtbij. Op de beurs hebben we veel gepraat over 'onze' manier van opvoeden. Wat vooral de onderkaken liet zakken was het feit dat Libby al een heel eind is met de zindelijkheid, maar daar vertel ik een andere keer meer over. Iemand bij de stand van Kaatje Katoen (die verkopen wasbare luiers, iets waar we helaas bij deze eerste baby geen geld voor hadden) was ook erg verbaasd over hoe Libby het doet op het potje. Toen ik vertelde dat Libby de eerste keer vrijwel meteen haar best deed om iets in het potje te krijgen merkte de vrouw op 'je zei er zeker ook bij wat de bedoeling was?'. Nou inderdaad. Libby had mij al een aantal keer gebruik zien maken van het toilet en daar legde ik dan altijd bij uit wat ik aan het doen was. "mama heeft geen luier om dus die moet op de wc plassen". Vol interesse volgde ze mij als ik wc papier pakte en de wc doortrok. Voor ik haar op het potje zette heb ik hem laten zien en verteld waar hij voor bedoeld was. Nu kun je denken, zo'n kind snapt het hele concept van poepen en plassen en luiers en potjes toch nog niet? Maar kun jij in het hoofd van een baby kijken? We weten eigenlijk heel slecht wat een kind nou wel en niet snapt. Dus ons idee vanaf de geboorte meteen al was, vertel wat je gaat doen. Als jij in de tandartsstoel zit en je bent aan de beste man, of in mijn geval vrouw, overgeleverd, vind je het ook prettig als hij vertelt wat hij in je mond steekt en waarom. Een baby is volledig aan ons overgeleverd. Ze wordt steeds opgepakt en ergens mee naartoe gesjouwd. Ze wordt neergelegd op een zacht kussen, "oh dat is wel prettig". Maar dan gaan de kleren uit en ligt ze daar in haar blote baby billetjes. Vervolgens vliegen ineens haar benen de lucht in waarna ze een koud, nat doekje tegen haar billen krijgt. Het is een hele belevenis zeg. Dan is het fijn als er even verteld wordt wat er gebeurt en het liefst ook nog waarom. Snapt ze het, dan kan het alles een stuk minder stressvol maken, snapt ze het niet, kan ze in ieder geval lekker luisteren naar een vertrouwde en rustige stem. Want alleen al het feit dat jouw stem rustig is vertelt haar dat er geen paniek nodig is.
Ook toen Libby met 10 weken geopereerd moest worden aan een liesbreuk hebben we haar van te voren voorbereid en steeds verteld wat er ging gebeuren en dat de dokters haar weer beter gingen maken. Dit deden we ook een beetje voor onszelf want het is niet niets als je kleine meid zo vroeg al onder narcose moet en iemand haar open gaat snijden. Uiteraard helemaal voor het goede doel, maar best spannend voor nieuwbakken ouders.
Inmiddels zijn we zo ver dat Libby ook terug gaat communiceren. Dat motiveert ons nog meer om tegen haar te praten. Ook nu nog vertel ik iedere keer als ik haar op pak wat we gaan doen. Als ik weg loop vertel ik waarom en zij zwaait dan. Als ze iets doet wat niet mag, wat ze vaak donders goed weet, vertel ik haar ook waarom het niet mag. Je kunt nooit te veel met je kind communiceren, wel te weinig. Dus kwebbel maar lekker een eind weg!
Hoi,
BeantwoordenVerwijderenIk herken het communiceren met mijn dochter ook, ik vertel ook al vanaf haar geboorte wat ik ga doen. In het begin keek iedereen raar op, nu vinden ze het al minder raar. Ik praat nog steeds hetzelfde en mijn dochter is er duidelijk in meegegroeid:)