Recent onderzoek over de ‘time-out’methode zorgt de laatste
tijd voor een hoop opschudding op de social media. Het onderzoek wijst uit dat
de ‘time-out’ methode, die veel wordt gebruikt in de opvoeding, door het kind
op een vergelijkbare manier kan worden ervaren als fysiek geweld. De
onderzoekers hebben gekeken naar het effect van straffen op de groei van de
hersenen. Herhaaldelijke ervaringen met fysieke discipline (door het kind
bijvoorbeeld te slaan) of emotionele discipline (door het kind in een sociale
isolatie te plaatsen zoals bij de time-out) verandert de structuur van de
hersenen.
Op facebook zag ik een aantal reacties die ik heel graag wil
tegen spreken. Maar mijn ervaring is dat mensen op facebook nogal graag op de
man gaan spelen en dan is het moeilijk om een fatsoenlijke discussie te voeren.
Maar toch voor iedereen die geïnteresseerd is wil ik even ingaan op opmerkingen
die veel worden gemaakt met betrekking tot dit onderwerp.
We mogen ook helemaal niets meer!
Het lijkt me duidelijk dat dit een ongegrond statement is. Nergens zegt iemand dat je je kind niet mag slaan of in een time-out mag plaatsen. Er zijn heel veel ouders die hun kinderen bewust niet willen slaan en denken dat de ‘time-out’ onschadelijk en effectief alternatief is. Het resultaat laat alleen zien dat dit geen terechte aanname is. Time-out als straf is net zo schadelijk als slaan. Wat jij aanvaardbare nevenschade vindt aan jouw manier van straffen is altijd nog aan jezelf te bepalen. Net als dat je weet dat suiker eigenlijk niet goed is voor je kind maar je de negatieve effecten ervan accepteert omdat je kind er om korte termijn wel blij van wordt. Je moet in de opvoeding altijd afwegingen maken, onderzoek helpt je om die afweging op een bewuste manier te maken.
Wat mij meteen bij het tweede statement brengt
Wat
een onzin! Of Daar ben ik het niet
mee eens!
Resultaat van wetenschappelijk onderzoek is niet de mening van iemand. Het is wat anders dan een andere moeder op het schoolplein die vindt dat de time-out zielig is. Er zijn onderzoeksvragen opgesteld, er zijn metingen verricht en er is een conclusie uit naar voren gekomen. Ik kan me voorstellen dat het voor mensen die niet bekend zijn met het opzet van wetenschappelijk onderzoek lijkt op hocus pocus en we roepen wat leuks. Maar zo zit het niet in elkaar. De conclusie van het onderzoek an sich is niet iets waar je het mee eens of oneens kunt zijn (tenzij je onregelmatigheden in het onderzoek kunt bespeuren). De interpretatie van de diverse blogs en sites kun je het uiteraard wel mee oneens zijn.
Moeten we de kinderen dan maar hun gang laten gaan? Of zo leren ze helemaal niets en worden het
losgeslagen pubers/criminelen
Dit vind ik zo ontzettend jammer. Dat mensen blijkbaar het idee hebben dat kinderen alleen maar wat kunnen leren door ze te straffen (of te belonen). Dat is natuurlijk onzin. Mijn dochter van twee wordt niet gestraft maar is echt niet abnormaal ongehoorzaam (voor een kind van haar leeftijd ;-) het blijft een peuterpuber). Waar we nu bijvoorbeeld druk mee bezig zijn is haar te leren emoties bij andere mensen af te lezen en daar iets mee te doen. Als ze bijvoorbeeld op haar broertje van vier maanden gaat liggen is je eerste reactie om haar daar direct af te halen. Het stomme is dat hij het hilarisch vindt als zij op hem ligt. Zo kijk ik zelf naar zijn reactie op wat zij doet en benoem dat naar mijn dochter toe “kijk Libby, hij moet lachen, hij vindt het wel leuk wat je doet”. Maar als ze een van haar vriendjes duwt omdat ze in de weg staan of iets doen wat in haar ogen niet mag, resulteert dat meestal in een sip gezichtje of zelfs een huilend kind. Ik zou haar dan op de trap kunnen zetten om haar te straffen, maar ik kies ervoor om naast haar op mijn hurken te gaan zitten en rustig aan haar te vragen waarom haar vriendje zo verdrietig is. En leg vervolgens uit dat hij waarschijnlijk minder verdrietig zou zijn als ze op een rustige manier aan zou geven dat ze iets liever niet wil. Uiteindelijk vraag ik haar om sorry te zeggen en een kusje te geven (dat eerste doet ze eigenlijk altijd en dat tweede is voor mij ook niet zo heel belangrijk dat ze het doen). Dit is een proces wat iets langer duurt en wat meer geduld van de ouders vraagt, maar uiteindelijk leert ze dus niet alleen “ik mag niet duwen” maar ze leert het hele proces zelf te lezen en te sturen. Ze doet of laat dingen dan vanuit een intrinsieke motivatie en niet omdat ze bang zijn voor hun eigen hachje.
Ik wil afsluiten met de grootste dooddoener in opvoedkundige
discussies (en ik weet dat veel lezers nu een diepe geërgerde zucht van herkenning
zullen slaken):
Ze gaan er heus niet dood aan
tsja…als dat je maatstaaf is voor wat je je kind wel of niet aan kunt
doen… Daarbij is het vaak gewoonweg niet
helemaal waar. Als je te hard slaat kunnen ze weldegelijk dood gaan. Als ze
veel emotionele schade oplopen kunnen ze daar problemen mee krijgen en
zelfmoord plegen. Van te veel suiker kunnen ze obesitas krijgen en die kunnen
voor hartproblemen zorgen en daar kunnen ze aan dood gaan. Een driejarige gaat
van één sigaretje of een glaasje wijn ook niet dood. Ja dat is ver gezocht maar
het statement dat “het allemaal wel mee zal vallen want ze gaan er niet direct
dood aan” is gewoon zo’n non-argument dat het andere non-argumenten uit lokt.
Even voor alle duidelijkheid. Ik wil jullie niet vertellen hoe je je kinderen op moet voeden, wel slaan, niet slaan, wel time-out, geen time-out, je moet het allemaal zelf bepalen. Net als wel of geen suiker, borstvoeding of kunstvoeding, wel of niet vaccineren, het zijn keuzes die jij als ouder maakt. En WAT je kiest is niet wat je een goede ouder maakt, maar HOE je kiest. Lees je zoveel mogelijk in over de onderwerpen. Weeg voor- en nadelen tegen elkaar af. Kijk wat er bij jou , je kind en je gezin past. En maak een weloverwogen beslissing en zorg dat je dan ook helemaal achter je keuze kunt gaan staan. Ik heb van mijn vader geleerd dat het prima is om van mening te verschillen, maar je moet je mening wel kunnen onderbouwen. We weten nu dat discipline door middel van een time-out hetzelfde effect op de hersenen heeft als discipline door middel van klappen. Weet dat er alternatieven zijn en doe er het jouwe mee.
Voor meer leesvoer over dit onderwerp:
http://kroost.org/media-wetenschap/time-het-redelijke-alternatief-voor-het-strafstoeltje/
Volgende week: wasbare luiers en andere wasbare producten
Volgende week: wasbare luiers en andere wasbare producten
Reacties
Een reactie posten