Mijn bevalling - Deel 2

inmiddels zijn we 5 weken verder dan de vorige toen ik de vorige blog over mijn bevalling schreef. Tijd dus voor een update. Als je toe leeft naar een bevalling is het slim om een geboorteplan te schrijven en deze met je verloskundige of gynaecoloog te bespreken. In zo'n geboorteplan staan je wensen en verwachtingen rondom de bevalling. Zo hoef je niet aan iedere betrokken hulpverlener steeds het hele verhaal te houden en weet je zeker dat je op het moment suprême niet iets vergeet te melden. Om een uitgangspunt te hebben pakt ik het plan van mijn vorige bevalling erbij. Wat grappig om te zien dat sommige dingen nogal wat zijn veranderd. Zo staat er in het plan van twee jaar geleden "verloskundige en kraamzorg zo laat mogelijk permanent aanwezig" terwijl ik nu het liefst zou willen dat de verloskundige er vanaf de eerste soort van wee erbij blijft. Uiteraard is het een groot verschil dat ik vorige keer uit ging van een thuis bevalling en dat we nu voorbereiden op een ziekenhuisbevalling.

Algemeen
Mijn Geboorteplan heeft vijf onderdelen: Algemeen, ontsluitingsfase, uitdrijvingsfase, na de geboorte en verzorging
Dat maakt het wat overzichtelijker. In mijn algemene wensen staat bijvoorbeeld dat alles wat er gebeurt mij mij besproken dient te worden. Ook vind ik het belangrijk dat er openheid is over de situatie. Bij mijn vorige bevalling heb ik het idee dat er langs ons heen werd gecommuniceerd over de stand van zaken. Ik snap ook wel dat ze liever niet zeggen "mevrouw uw placenta laat echt niet los en u verliest toch wel veel bloed, we maken ons zorgen". Dat kan onrust veroorzaken. Maar de onrust van het personeel voelden we nu toch al. Dan hoor ik liever gewoon wat er aan de hand is en wat het plan van aanpak zal zijn. Dan heb je minder het gevoel dat alles je maar overkomt.

Ontsluitingsfase
In het gedeelte over de ontsluitingsfase staat wat over hoe ik de weeën graag zou willen opvangen. Ik ben iemand die in het eerste gedeelte vooral lekker afleiding om zich heen nodig heeft. Ik vind het fijn om te horen dat de wereld om mij heen gewoon door gaat op het moment dat ik een wee in duik. Hoe ik reageer als de weeën erg heftig worden weet ik eigenlijk nog weinig van. Sowieso lag ik bij mijn eerste bevalling gekluisterd aan bed door een ruggenprik, die hoop ik nu te kunnen vermijden dus dan is het even zien wat ik prettig vind. Je kunt in je geboorteplan bijvoorbeeld zetten of je graag adviezen van begeleiders wilt over houdingen die fijn zouden zijn om weeën op te vangen, maar je kunt er ook juist in zetten dat men zich daar vooral niet mee moet bemoeien. Ik denk zelf dat adviezen van een verloskundige welkom zijn, maar mijn man zal daaromtrent zijn mond moeten houden.
De pijnstilling is nu ook een punt. De ruggenprik heb ik in een opwelling (en in een weeënstorm) voor gekozen vorige keer. Daar werd nogal op aangestuurd door het ziekenhuispersoneel. Maar hij is me verschrikkelijk tegen gevallen. Nu wil ik echt tot het uiterste gaan om het zonder pijnstilling te doen, ik ben hiervoor gemaakt, ik kan dit! Dat is wat ik wil horen van begeleiders. Want ik kan je bijna garanderen dat ik toch om pijnstilling zal vragen. Weeën zijn gewoon niet lekker, dus als iemand je zegt dat ze de pijn kunnen verminderen zou je dat het liefst met beide handen aangrijpen. Maar garanties voor de werking zijn er nooit en bijwerkingen altijd.

Uitdrijvingsfase
Ook in de uitdrijvingsfase kun je vooral iets over de aanmoediging en over de houdingen zeggen. Ik wil in principe graag op een baarkruk bevallen zodat ik het voordeel van de zwaartekracht met me mee heb. Maar op bed is me niet heel erg tegen gevallen vorige keer. Een aantal baringshoudingen zijn voor mij niet zo handig in verband met mijn fibromyalgie (zoals op handen en knieën, dat is te belastend voor mijn lijf). Wat ik in dit gedeelte ook maar even heb benoemd is dat men niet aan mij hoeft te vragen of ik via een spiegel mee wil kijken of eventueel het hoofdje wil voelen. Daar moet ik dus echt niet aan denken! Maar voor andere vrouwen werkt dit dus juist heel motiverend omdat ze zien of voelen hoe ver ze al zijn. Voor mij is de bevestiging dat ik bijna mijn kindje in mijn armen zal hebben als ik even door zet wel genoeg.

Na de geboorte
Anderhalf jaar geleden werd ik met mijn neus op het feit gedrukt dat de bevalling niet eindigt bij de geboorte van het kind. Je krijgt dan namelijk nog te maken met de scheiding van placenta van baby en moeder. Naar mijn idee ging dat eerste - scheiding van placenta en baby - veel te snel en dat tweede - scheiding van placenta en moeder - veel te langzaam. We gaan het toch eerst even hebben over die scheiding van moeder en placenta omdat die in mijn ogen eerst hoort te gebeuren. Tegenwoordig is het erg gebruikelijk dat je direct een oxytocine spuit krijgt als de baby is geboren. Die krijg je om je baarmoeder extra samen te laten trekken en hiermee het loslaten van de placenta te bespoedigen en het bloedverlies te beperken. Maar denk erbij na dat dit een verstoring is van de natuurlijke hormoonhuishouding. Bespreek dit dus met je verloskundige. Dat heb ik ook gedaan en door mijn geschiedenis wegen de voordelen zwaarder dan het risico dat ik neem bij het niet accepteren van de medicijnen.
Dan is er nog scheiding van baby en placenta. Vaak wordt direct de navelstreng afgebonden en doorgeknipt. Dit is echter onnodig en heeft ook nadelen. Sommige mensen kiezen er zelfs voor om de placenta er vanzelf af te laten vallen (lotusbevalling), dat vinden wij ietwat overdreven. Maar we willen nu wel wachten met afnavelen totdat de bloedstroom in de navelstreng is gestopt. Zo krijgt de baby net even wat meer essentiële voedingsstoffen mee, wat hij wel kan gebruiken na een heftig iets als geboren worden. Als de navelsteng is 'uitgeklopt' mag, in ons geval, papa hem doorknippen. Je zou dit bijvoorbeeld ook zelf kunnen doen, zet dit in je geboorteplan.
Een ander voor ons belangrijk punt is dat we de baby niet direct een mutsje op willen zetten. Hij dient lekker bij mij op de blote borst te worden gelegd en dan wil ik eerst kijken of dat genoeg is om zich warm te houden. De reden hiervoor is dat de geur van het hoofdje van een baby heel specifiek is, hier lekker aan snuffelen helpt bij het hechtingsproces tussen ouders en kind. Als hij te veel warmte verliest via zijn hoofdje kunnen we altijd nog een mutsje op doen. Maar als hij op zijn zus lijkt zal het niet zo nodig zijn.

Verzorging
Omdat ik vorige keer alle eerste verzorging van Libby aan me voorbij heb moeten laten gaan heb ik er nu heel sterke wensen bij. Wat voor mij belangrijk is, is het aankleden van de newborn. Ik liet Libby spiernaakt en echt nog duidelijk pasgeboren achter en toen ik ontwaakte uit de narcose en terug op de verlosafdeling kwam was ze ineens aangekleed. En ook nog eens niet in de kleertjes die ik voor ogen had gehad. Dar was zo raar! Ik had al moeite met beseffen wat er die dag allemaal was gebeurd en dat ik echt een kind had gebaard, daar hielp dat plots aangeklede popje niet heel erg bij. Dus volgende keer wil ik het liefst helpen, maar in ieder geval meekijken met het aankleden. En dat aankleden gebeurt niet voordat ik daar nadrukkelijk groen licht voor heb gegeven.
Iets wat we vorige keer hebben gedaan en dit keer ook zeker zullen doen is het uitstellen van het eerste badje. Een baby wordt geboren met een beschermlaagje op de huid, die gaat eraf als je de baby wast. Het bloed wat nog in Libby's bos haar zat heb ik me echt niet aan gestoord. Heerlijk juist dat ze nog helemaal naar bevalling ruiken.

Zo hier laat ik het voor nu even bij. Je ziet wel, er is een hoop om over na te denken. Begin daar op tijd mee zodat je genoeg mogelijkheid hebt om dingen te lezen en vragen te stellen aan je verloskundige. Het belangrijkste is dat jij je prettig voelt bij JOUW bevalling want jij zult het uiteindelijk moeten doen!