Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn bevalling Deel 1

Nu ik 27 weken en 4 dagen (ja erg belangrijk die 4 dagen!) zwanger ben wordt het toch echt tijd om na te denken over mijn bevalling. In het kader daarvan zijn we, Pieter wordt er graag in betrokken,  afgelopen weekend begonnen met het geboorteplan. Een aantal keuzes is snel gemaakt; ten eerste wil ik absoluut in het ziekenhuis bevallen. Vorige keer ben ik zo'n 4 liter bloed verloren en mocht ik toch wel blij zijn dat ik al in het ziekenhuis was. Voor komende bevalling(en) wil ik gewoon geen risico's nemen, deze gedachte wordt ook gesteund door de verloskundige en gynaecoloog. Ten tweede wil ik graag over begeleiding van mijn eigen verloskundige bevallen. Ik wil dit graag omdat zij mij al een aantal jaar kennen en ik me bij hun vertrouwd en gehoord voel. Ik weet zeker dat zij eerder gehoor zullen geven aan mijn wensen,  simpelweg omdat ze weten hoe ik in elkaar zit en hoe ik keuzes maak. Daarbij is naar mijn idee de stempel voor medische ingrepen bij een klinische (d.w.z. bevallen onder begeleiding van een gynaecoloog of arts assistent) veel lager. Zo werd bij mijn vorige bevalling door medisch personeel aangedrongen op een ruggenprik,  terwijl in mijn geboorteplan stond dat ik die niet wilde. Over deze kwestie, klinisch of poli-klinisch bevallen,  hadden wij vandaag en gesprek met de gynaecoloog. Die had namelijk naar aanleiding van de vorige bevalling het advies voor een klinische bevalling gegeven.

Toen ik belde voor een afspraak bij de gynaecoloog en vertelde dat het ging om een gesprek over of wij zijn advies wel of niet gingen opvolgen merkte ik dat de assistente dit niet helemaal kon volgen. Veel vrouwen zouden een dergelijk advies gewoon braaf opvolgen. Maar tsja, ik ben een eigenwijze mama hè. Ik lees dingen en denk graag over dingen na,  dan krijg je dit soort vreemd gedrag. Ze stuurde toch maar vast de intake vragenlijst mee. Prima, heb ik niet ingevuld.
Tot onze tanden gewapend gingen wij vandaag naar het gesprek. Goed nagedacht over wat we waarom wilden en een lijstje vragen opgesteld voor de gynaecoloog om te beantwoorden. De assistente vulde wat gegevens in in de computer en controleerde mijn bloeddruk (120/75, netjes hè! ) waarna ik mocht gaan wachten in de wachtkamer. Een half uur na afgesproken tijd, wat best schappelijk is bij de  gynaecologie afdeling, mochten we naar binnen. Het gesprek begon over ons huis, de gyn zag ons adres en herkende het niet. Dus ik vertelde dat we in de nieuwe wijk in Wageningen wonen.  Hij woont ook in Wageningen in een jaren 30 woning. Zo was in ieder geval het ijs gebroken. Sowieso is er bij deze man een groot verschil met hoe hij was rondom mijn bevalling,  waar hij erg kordaat zijn werk deed waardoor hij nogal bot een ongevoelig leek, en hoe hij is als je hem in zijn spreekkamer treft. Eigenlijk is het best een gezellige man.
Hij vroeg waarvoor we kwamen. Waarop ik hem zijn eigen advies voor een klinische bevalling herhaalde. Hij zocht in zijn computer naar mijn gegevens, en constateerde 2 oh nee, 3 oh nee, 4 liter bloedverlies en een manuele placenta verwijdering. Hij legde nog even uit dat zo'n vastzittende placenta vaak "de schuld van de moeder is" en een ziekenhuis bevalling daarom in het vervolg was aan te raden. Ik verzamelde al mijn moed, kneep mijn ogen en billen samen, zette mij schrap voor zijn consternatie en zei dat ik zeker in het ziekenhuis maar wel onder begeleiding van mijn eigen verloskundige wilde bevallen. Zijn reactie "nou dat lijkt me prima". Dus daar vloog onze geweldige voorbereiding uit het raam. Alles voor niets geweest. Hij vond het prima. Daarna volgde nog een rijtje randvoorwaarden voor de verloskundige, die zal ik wel even doorgeven aan ze maar ga er vanuit dat ze die zelf ook wel weten. Na nog wat adviezen over suiker beperking in mijn dieet en nogmaals een praatje over ons nieuwbouwhuis met warmtepompsysteem liepen we opgelucht weer naar buiten.

Om een lang verhaal kort te maken,  ik ga in het ziekenhuis bevallen onder begeleiding van onze eigen verloskundige. Hiermee zal ik binnenkort naast de gewone begeleiding in de vorm van Centering Pregnancy, nog een (of meerdere) uitgebreid gesprek hebben over het hoe of wat rondom mijn bevalling.

Ik zal jullie de komende tijd meenemen in de beslissingen die wij nemen rondom de zorg voor mij en ons zoontje. Ik ben in ieder geval erg blij dat ik mijn wensen en gevoelens bespreekbaar heb gemaakt. Als ik gewoon het advies had opgevolgd was ik zeker minder ontspannen de bevalling in gegaan.

Reacties

  1. Wat heerlijk he, dat jullie in NL olv je verloskundige kunnen bevallen!!!
    Hier in B moet er in het ZH altijd een gynaecoloog bij zijn, tenzij die te laat is natuurlijk ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inenten – waarom wel (of waarom niet)?

Iedere ouder wordt er al snel mee geconfronteerd. Ga je vaccineren? In de meeste gevallen doen mensen dat gewoon zonder erbij na te denken. Ja iedereen doet het dus waarom niet. Maar net als alle opvoedkundige kwesties is het wel verstandig hier even bij stil te staan en zeker te weten dat je achter je eigen keuze staan. Maar het is nog niet makkelijk om echte objectieve informatie te vinden. Ik wilde jullie dat geven, maar bij het inlezen merkte ik al snel dat dit echt ontzettend moeilijk, bijna onmogelijk, is. In 1957 werd in Nederland het rijksvaccinatieprogramma (RVP) ingevoerd. De vaccinaties in dit programma bieden bescherming tegen 12 kinderziektes, namelijk: Baarmoederhalskanker : Hiertegen krijgen meisjes sinds 2010 als zij 13 jaar worden een uitnodiging voor een inenting tegen het humaan papillomavirus (HPV) wat een voor een groot deel de veroorzaker is van baarmoederhalskanker. Bof : een ziekte van de speekselklieren die in 0.4-1% van de gevallen kan lei

Borstvoeding – de wondere wereld van een tandemende moeder

Toen ik na mijn blog over vaccineren op facebook verzuchtte dat ik de volgende keer een luchtiger onderwerp zou kiezen, maar nog niet precies wist wat, vroeg een aantal mensen me of ik niet eens wat leuks over tandemvoeden kon schrijven. Tandemvoeden is de populaire term voor het tegelijkertijd borstvoeding geven aan twee kinderen van verschillende leeftijd. U vraagt, wij draaien. Er werd specifiek gevraagd om een positief stuk omdat het niet een heel gebruikelijk iets is en er daarom vaak met scheve ogen naar wordt gekeken. Ik tandem zelf nu ruim 5 maanden en zal jullie meenemen in mijn routine en belevingen als tandemvoedende moeder. Waarom? Toen wij besloten onze kinderen borstvoeding te geven (ja ik doe het voeden, maar de beslissing namen we samen en zonder Pieter was het niet gelukt, meer daarover lees je HIER ) namen we ook direct het besluit dat we hier in principe mee door zouden gaan tot onze dochter daar zelf mee zou stoppen. Langvoeden (d.w.z. langer dan 6 maand

Wat aten wij - Couscous pannekoeken

Naar mijn idee kan ik redelijk koken (ik krijg in ieder geval weinig klachten). Maar iets waar ik echt heel erg slecht in ben is hoeveelheden inschatten. Daardoor wil het nog wel eens gebeuren dat er wat over blijft. Zo aten wij laatst couscous, maar ondanks dat dat er bij ons alle drie goed in gaat, bleef er een goede hoeveelheid over. Invriezen vind ik niet zo geslaagd want daar wordt het papperig van. Weggooien vond ik al helemaal geen optie. Toen heb ik wat inspiratie gezocht op internet en daar mijn eigen ding van gemaakt. Het resultaat was een stapeltje overheerlijke pannenkoeken die ervoor zorgde dat mijn dochter 3 dagen later nog vroeg om "koekie koekie". Hieronder het recept, fotowaardig was het niet echt. Ingredienten: 200 gram gare couscous 100 gram bloem 100 gram volkoren roggemeel 2 eieren 200 ml melk Olie om in te bakken Wij hebben couscous van de molen in Wageningen. Die is heerlijk vol van smaak en wordt niet snel papperig, papperige couscous is iets