Je kunt toch wel even oppas regelen?

Door de borstvoedingsrel van afgelopen week, kwam ook het onderwerp 'oppas' weer naar boven.  Even een korte samenvatting van de rel voor wie hem gemist heeft: een stel was gaan eten in een sterrestaurant. Zij hadden hun 3 weken jonge baby meegenomen.  Dat vond de restaurant eigenaar nog niet zo'n probleem,  maar toen de vrouw haar kindje aan de borst legde om het te voeden werd haar niet zo vriendelijk, maar vooral erg dringend verzocht dat niet te doen. Vervolgens heeft de desbetreffende eigenaar nog even flink nagetrapt op Twitter, waardoor heel Nederland zich met de kwestie ging bemoeien.  Een aantal reacties waren nogal stellig in het oordeel over het feit dat deze mensen überhaupt een baby mee namen naar een restaurant.  'Kinderen horen niet in een restaurant' 'regel en oppas of blijf lekker thuis'. Hoezo kinderen horen niet in een restaurant?  Sinds wanneer zitten daar  leeftijdsrestricties aan vast?  Ik geef toe,  jengelige kinderen kun je beter niet meenemen op een gezellig avondje uit want dan zit je zelf niet lekker.  Maar sommige kinderen,  zoals die van ons,  kunnen prima mee naar een restaurant.  Mijn dochter van 14 maanden vindt eten heerlijk en mensen kijken fantastisch! De meest ernstige overlast die zij bij andere gasten zal veroorzaken is dat hun diner partner wat afgeleid raakt van het gesprek, omdat hij of zij betoverd is door de charmes van mijn dochter. Als ouders weet je prima of je je kind ergens wel of niet mee naar toe kunt nemen. En ik geloof ook niet dat in deze betreffende 'restaurantrel' spraken was overlast van een huilende baby.  Sterker nog,  geluidsoverlast werd effectief verholpen door het geven van borstvoeding.

Maar wat mij dwars zit is dat mensen zo makkelijk zeggen dat je ook "ff" oppas kunt regelen zodat jij (lees: andere mensen) rustig uit eten kunt.  Maar oppas regelen is echt niet zo makkelijk.  Ten eerste moet je überhaupt iemand vinden die kan op de desbetreffende avond, vervolgens moet die gene een zeer strenge selectieprocedure doorstaan. Die is terecht zo streng want het gaat hier wel om je kind. En dan komt het zwaarst wegende: het emotionele aspect van het achter laten van je kroost.  Sommige mensen doen dit zonder moeite, prima.  Maar andere moeders, en ik denk dat dit deel bij borstvoedende moeders veel groter is,  hebben er echt moeite mee om van hun kind gescheiden te zijn.  Ikzelf ben daar één van.  Mijn kind is geen speelgoed waar iemand anders wel even mee mag spelen.  Ze is een deel van mij.  Zij is mijn alles,  mijn leven draait om haar. Dat laat je niet lichtzinnig bij iemand achter.  Dat heeft niet direct iets met wantrouwen te maken (vertrouwen in de oppas is uiteraard wel een vereiste), maar het is gewoon een feit dat niemand zo goed voor een kind kan zorgen als de eigen mama of papa.  Dat staat buiten kijf.  Uiteraard vind ik niet dat mijn kind slecht af is bij een ander,  maar wel significant minder goed.  Nogmaals,  dat heeft niets te maken met het gebrek aan vertrouwen in de verzorgingskwaliteiten van een ander. Maar ik ken haar beter dan wie dan ook, al is dat alleen al omdat ik haar dagelijks mee maak. 
Voor borstvoedende vrouwen komt er ook nog eens een praktisch aspect bij kijken.  Als jij weg gaat, gaan je botsten mee. Ja kolven is een optie voor sommigen.  Maar borstvoeding draait niet alleen om melk,  het is een heel intiem proces tussen moeder en kind.  Een fles kan dat niet vervangen.  In sommige gevallen ook niet voor één avondje. Daarbij kan niet iedere moeder kolven,  dat is geen gegeven iets.  Dat moet je lichaam leren.
Daar komt nog eens bovenop dat sommige vrouwen (zoals ik dus) het gewoonweg fijn en gezellig vinden als hun kind mee is.  Ik vind haar leuk en lief en ik geniet ervan hoe zij observeert en kopieert.  En als ik dan weet welke activiteiten ik wil een niet met haar kan doen,  waarom zou ik dan al die moeite doen om haar in de zorg van een ander achter te laten?  Voor de eventuele mogelijkheid dat er iemand zou kunnen zijn die op een zeker moment last van haar heeft?  Of omdat iemand graag iets leuks met mij wil doen "zonder dat mijn kind daar meteen weer bij is". Tsja, is het voor mij dan nog leuk?

Het is niet zo dat ik nog nooit zonder kind wat heb gedaan hoor, helaas is het nodig om haar naar een gastouder te brengen als ik naar het ziekenhuis moet voor revalidatie.  Ook ben ik een keer met mijn man alleen uit eten geweest.  En hoe gezellig dat ook was, weer misten haar allebei.  Dus volgende keer gaat ze weer gewoon mee (en als ze daar behoefte aan heeft krijgt ze lekker de borst!). Maar verwacht dus niet van een moeder om zomaar even oppas te regelen omdat jij dat nodig acht,  ga daar met een beetje gevoel mee om.  Het is echt zo makkelijk niet.