Doorgaan naar hoofdcontent

Borstvoeding, hard werken maar zo de moeite waard!

Je hoort vaak over vrouwen die na een paar dagen het idee van borstvoeding opgeven omdat "het niet op gang kwam". Dat vind ik zo ontzettend jammer! Want met goede begeleiding, steun en een flinke portie doorzettingsvermogen is er zo veel mogelijk. Dit zeg ik als ervaringsdeskundige. Nu heb ik de luxe om op ieder moment mijn borst uit de kleding te wippen en mijn kind te voeden. Maar in de eerste weken na de bevalling leek er een wonder nodig om dat mogelijk te maken.

De beslissing om voor borstvoeding te gaan was al snel gemaakt. We hadden er genoeg over gehoord en gelezen om te weten dat dit voor ons kind de beste keuze was. We bereidden ons zo goed mogelijk voor door naar informatieavonden te gaan en veel te lezen. Er was nog wel een flinke onzekerheid over of het voor mij mogelijk zou zijn om borstvoeding te geven omdat ik in 2008 een borstverkleining heb gehad. De chirurg had, gezien mijn jonge leeftijd, haar best gedaan om de operatie zo uit te voeren dat de melkkanalen zo veel mogelijk bespaard bleven. Maar garanties kon ze uiteraard niet geven.

De eerste keer drinken bij mama, helaas voorlopig ook de laatste.
Dag 1, na de bevalling is Libby zo snel mogelijk aan mijn borst gelegd en leek ze meteen te weten wat de bedoeling was. Ik blij! Helaas werd ze even later van mijn borst getrokken omdat ik met spoed naar de OK moest. De placenta vond mijn baarmoeder wel een fijn plekje en leek niet van plan er snel uit te komen. Een paar uur later was ik weer bij Pieter en Libby terug, door het heftige bloedverlies was ik te zwak om mijn dochter vast te houden.

Dag 2, de volgende ochtend wilden de verpleegkundigen haar toch weer proberen aan te leggen. Ze grepen haar in de nek en duwden mijn tepel in haar mond. Naar mijn idee ging het allemaal veel te ruw en Libby leek het daar mee eens te zijn want die zette het op een krijsen. Om de melkproductie wel op gang te krijgen werd het kolfapparaat erbij gehaald en heb ik geleerd om met de hand te kolven. Met het apparaat kwam er geen druppel en met de hand hooguit twee. Ik liet de moed niet zakken en ging gewoon braaf door met kolven en aanleggen.

Dag 3, we mochten naar huis. Thuis keek de kraamverzorgster een keer mee met aanleggen en constateerde dat het vast wel goed zou komen met de borstvoeding. Libby dronk alleen nog steeds niet echt en viel constant in slaap. We moesten haar voor iedere voeding uitkleden en haar met koude washandjes en knijpen wakker houden.

Zo kreeg Libby in het begin haar voedingen
Dag 4, omdat Libby nog steeds niet goed dronk en we geen idee hadden hoeveel ze binnen kreeg, is Pieter een kolf gaan halen bij de zorgwinkel. Ik moest echt regelmatig kolven. Iedere drie uur ging het wekkertje van mijn telefoon. Als die afging, ging ik een kwartier kolven en Pieter zat naast mij Libby te voeden met een spuitje. Ze kreeg dan de melk die ik de vorige ronde gekolfd had en daarna kunstvoeding tot ze genoeg had. Ook 's nachts ging het ritme zo door. Daar zaten we dan midden in de nacht naast elkaar op de bank terwijl de rest van de stad sliep. Na het kolven moesten de kolfattributen ook nog eens worden omgespoeld dus met alles bij elkaar waren we al snel een half uur zoet. Ik vond het verschrikkelijk om kunstvoeding bij te moeten geven. Maar Libby was zo erg verzwakt dat ze gewoon niet de kracht had om te drinken. Die neerwaartse spiraal moest worden onderbroken. Nu vind ik het wel heel jammer dat ik nooit op het idee van donormelk ben gekomen. Een volgende keer zou dat absoluut mijn eerste keus zijn als ik zelf niet genoeg melk heb. Kunstvoeding is niet slecht, maar mensenmelk is wel veel beter!
Heel langzaam begon mijn productie op te krabbelen. Omdat ik dol ben op lijstjes en overzichtjes heb ik in die dagen precies bijgehouden hoeveel ik kolfde. Dat motiveerde ook wel want ik zag iedere dag dat het echt wel omhoog ging.



Dag 5, Libby bleek 13% van haar geboortegewicht te zijn kwijtgeraakt, wat veel te veel is. Achteraf besef je je pas hoe ernstig verzwakt je kind is. Er wordt wel steeds gezegd dat je er op moet letten dat je baby nog alert is. Maar als het je eerste baby is heb je echt geen idee hoe het zich de eerste paar dagen hoort te gedragen. Achteraf sla je jezelf voor je kop dat je niet eerder hebt bedacht dat ze in je buik zo ontzettend beweeglijk is en na de geboorte alleen maar wil slapen. De eerste paar dagen is dat niet vreemd natuurlijk want een baby moet ook bijkomen van de bevalling. Voor een dame die zelfs in het geboortekanaal nog heftig aan het bewegen is het wel aannemelijk dat ze na een dagje slapen ook weer lekker actief wordt. Maar achteraf is het altijd makkelijk praten.

Week 2, Libby sterkte goed aan en werd veel meer zichzelf. Aan het einde van de tweede week was mijn productie meestal hoog genoeg om Libby daarvan volledig te kunnen voorzien. Doel 1 was behaald! Nu moest ze nog aan mijn borst leren drinken. Dat was namelijk echt een ramp. Iedere keer als ik probeerde aan te leggen werd ze ontzettend boos. Dan was er geen land mee te bezeilen. Ook een tepelhoedje maakte geen verschil. En dan moest er toch maar een fles in (met spuiten werken was op een gegeven moment niet meer te doen omdat we nogal veel spuiten moesten vullen per voeding). Ik werd er zo ontzettend verdrietig van dat ze mijn borsten, die gemaakt waren om haar te voeden, zo hardnekkig weigerde maar dat ze die fles wel accepteerde. Ik voelde me echt heel erg afgewezen. Nog steeds heb ik een grote afkeer tegen flessen, die krijgt ze dus ook echt niet. Nu ze bij mij drinkt vind ik die fles niet meer nodig. Dat ik dan niet langer dan een paar uur bij haar vandaan kan zijn vind ik helemaal geen probleem.
We bleven maar nadenken over waarom ze nou zo boos werd aan de borst. Uiteindelijk bedachten we dat ze misschien een trauma had opgelopen van haar eerste voedingsmoment. Toen is ze, niet zacht handig, van mijn borst gerukt en was mama ineens heel lang weg. Wat we dus eerst moesten doen is het vertrouwen weer herstellen. Ze moest weten dat ik haar echt niet weer in de steek zou laten. We hebben toen lekker heel veel bloot op bloot geknuffeld en ik heb het aanleggen even losgelaten. Dat resulteerde een keer in zelf aan happen en echt een kwartier drinken! Wat was dat geweldig zeg. Eindelijk wist ik hoe het ook kon zijn, hoe het hoorde te zijn. Ik heb doodstil gezeten terwijl zij dronk en de tranen van geluk over mijn wangen stroomden, zo bang was ik dat ze zou stoppen. Helaas bleef het voorlopig bij dit ene geluksmoment. Het gaf me wel weer moed om door te gaan, nu wist ik waar ik het voor deed.

Week 3, na twee weken lieten we op aanraden van de verloskundige een lactatiekundige uit Ede komen. Wat een geweldig mens was dat zeg. Eerst peilde ze hoe ver wij bereid waren om te gaan, toen ze blij constateerde dat we alles wilden proberen ging ze aan de slag. Na een blik in de mond van onze kleine pakte ze haar schaar en knipte de toch wel wat korte tongriem en lipriem in. Dat zag erg heftig uit, maar Libby leek er helemaal geen last van te hebben. Daarna ging ze meekijken met aanleggen en hoorde ze ons verhaal aan. Ze had het idee dat Libby vooral ook weinig geduld had om te wachten tot de melk kwam en dat ze moest leren dat er wat uit zou komen als ze wat moeite deed. We moesten haar steeds aanleggen en als ze dan goed had aangehapt moesten we met een spuitje met een kromme punt wat melk in haar mond spuiten. Dat werd nogal een rommeltje en om niet over te lopen in de wassen moest ik Libby en mezelf bij iedere voeding uitkleden. Vervolgens was ik een half uur aan het worstelen om haar aangehapt te krijgen en dan kon ik met het spuitje aan de gang. Daarna ons even schoonmaken en aankleden zodat ik mijn borsten leeg kon kolven voor de volgende voeding. Hierdoor was ik eigenlijk de hele dag alleen maar bezig met voeden, doodop raakte ik ervan. 's Nachts kreeg ze wel gewoon de fles want "'s nachts is het tijd voor slapen, niet voor oefenen" aldus dus LK.
Het aanleggen ging steeds sneller en ze trok de spuiten snel leeg, dus dat was al wel een verbetering. Maar het konniet eeuwig zo doorgaan dus we moesten een deadline stellen voor onszelf. We hadden besloten dat als het voor 6 oktober, de verjaardag van Pieter en een maand na de geboorte van Libby, nog niet was gelukt om haar uit de borst te laten drinken, we definitief op kunstvoeding zouden overstappen. Chronisch kolven was voor mij geen optie want dat kostte me te veel energie, die erg kostbaar is voor een Fibromyalgie patiënt.

Week 4, de deadline naderde. Het ging echt goed, maar ze dronk nog niet echt uit de borst. Mijn moeder werkte toen nog in Wageningen, waar wij ook wonen, en kwam iedere week voor ons koken. Tijdens haar bezoek was het tijd voor Libby's voeding. Omdat ik er echt geen zin had om waar mijn moeder bij was ons helemaal uit te kleden dacht ik, ik kijk gewoon eens of ze uit de borst wil drinken. Niet dat ik mij schaamde voor mijn moeder hoor, we gaan ook graag samen naar de sauna, maar ik vond het hele gedoe zo ongezellig. Nergens was bij mij ook maar een beetje verwachting dat ze ook daadwerkelijk zou gaan dringen, maar ach, wie niet waagt... Tot mijn stomme verbazing hapte ze aan en ging ze drinken, de toeschietreflex kwam en ze bleef drinken. Slok slok slok. Ze hield niet op en genoot zichtbaar met volle teugen. We waren alle drie stomverbaasd en dolgelukkig. Ze kan het! En nog belangrijker, ze vindt het fijn! Eerst dacht ik dat dit weer een gelukstreffer was en ging er dus niet vanuit dat ze de volgende voeding weer direct uit de borst zou nemen. Maar ook die keer dronk ze bij mij alsof ze nooit anders had gedaan. Sindsdien heeft ze nooit meer een flesje gehad.

Maand 10, Libby en ik genieten volop van onze momenten samen. We hebben er hard voor gewerkt en plukken daar nu de vruchten van. De rest van de tijd is heus niet altijd alles helemaal vlekkeloos gegaan hoor. We hebben een paar maanden last van spruw gehad en leken er maar niet vanaf te kunnen komen. Dat is nu gelukkig al een tijdje rustig dus hopelijk blijft dat zo. Door de spruw had ik ook pijnlijke kloven. En dan zijn er natuurlijk nog de regeldagen. Ergens hebben die ook wel weer wat. Lekker cocoonen met je baby en heel veel knuffelen. Nu is het voedingsmoment vlak voor ik ga slapen veruit mijn favoriete moment van de dag. Dan pak ik een slaperige meid uit haar bedje, neem haar bij me en kijk toe hoe zijn heerlijk rustig ligt te genieten van de warme melk en de warmte van haar mama.








Zo fijn dat ik Libby naar haar operatie met 10 weken
op deze manier kon troosten.


Ik wil een aantal mensen even heel erg bedanken voor hun steun. Zonder jullie was het nooit gelukt:
  • De verloskundigen van 'De Bakermat'. Aafke en Gerjanne, jullie hebben ons goed voorbereid op de borstvoeding (en uiteraard op de bevalling en me door mijn zwangerschap heen geloodst ;) ) en Nalonya, jij was echt een grote steun toen de borstvoeding niet lukte.
  • Tineke de Backer, de lactatiekundige die zo lekker daadkrachtig was en ons de moed en handvaten gaf om door te gaan
  • Hester, mijn allerliefste vriendin die altijd bereid was (en is) mij te adviseren en ons een hart onder de riem te steken. Je bent echt mijn grote voorbeeld, zeker op gebied van borstvoeding
En tot slot wil ik mijn geweldige man Pieter bedanken. Zonder de onvoorwaardelijke steun van je partner is het bijna niet te doen om borstvoeding te geven. Ondanks dat je fulltime werkte was je ook 's nachts nooit te beroerd om te helpen met de voedingen. Dank je wel lieverd!

Reacties

  1. Mooi verwoord saar! En bedankt voor je bedankje!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Waauw zeg, wat knap dat jullie haar toch aan de borst hebben gekregen!
    Je hebt nogal een doorzettingsvermogen!
    Dikke proficiat!
    Ellen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi,

    Wat een doorzetter! Bij mij is het allemaal een stuk makkelijker gegaan, maar jij bewijst dat ook bij tegenslagen, je moet doorzetten...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Een supervoorbeeld, wij zijn nu 3 weken aan het oefenen met de borstvoeding. Na een keizersnee duurde het toch even voor ik de eerste keer kon aanleggen, en ook ik had het 'geluk' om verpleegkundigen te treffen die haar met haar hoofd hardhandig op mijn borst drukten, met als gevolg dat mijn meisje het aan de borst drinken al snel niet leuk meer vond. Dus ook wij zijn de hele dag bezig met kolven en daarna de gekolfde melk in de fles geven. Jouw verhaal geeft moed! Wij zetten ook nog even door, hopelijk drinkt ook mijn meisje dan eindelijk aan de borst.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inenten – waarom wel (of waarom niet)?

Iedere ouder wordt er al snel mee geconfronteerd. Ga je vaccineren? In de meeste gevallen doen mensen dat gewoon zonder erbij na te denken. Ja iedereen doet het dus waarom niet. Maar net als alle opvoedkundige kwesties is het wel verstandig hier even bij stil te staan en zeker te weten dat je achter je eigen keuze staan. Maar het is nog niet makkelijk om echte objectieve informatie te vinden. Ik wilde jullie dat geven, maar bij het inlezen merkte ik al snel dat dit echt ontzettend moeilijk, bijna onmogelijk, is. In 1957 werd in Nederland het rijksvaccinatieprogramma (RVP) ingevoerd. De vaccinaties in dit programma bieden bescherming tegen 12 kinderziektes, namelijk: Baarmoederhalskanker : Hiertegen krijgen meisjes sinds 2010 als zij 13 jaar worden een uitnodiging voor een inenting tegen het humaan papillomavirus (HPV) wat een voor een groot deel de veroorzaker is van baarmoederhalskanker. Bof : een ziekte van de speekselklieren die in 0.4-1% van de gevallen kan lei

Borstvoeding – de wondere wereld van een tandemende moeder

Toen ik na mijn blog over vaccineren op facebook verzuchtte dat ik de volgende keer een luchtiger onderwerp zou kiezen, maar nog niet precies wist wat, vroeg een aantal mensen me of ik niet eens wat leuks over tandemvoeden kon schrijven. Tandemvoeden is de populaire term voor het tegelijkertijd borstvoeding geven aan twee kinderen van verschillende leeftijd. U vraagt, wij draaien. Er werd specifiek gevraagd om een positief stuk omdat het niet een heel gebruikelijk iets is en er daarom vaak met scheve ogen naar wordt gekeken. Ik tandem zelf nu ruim 5 maanden en zal jullie meenemen in mijn routine en belevingen als tandemvoedende moeder. Waarom? Toen wij besloten onze kinderen borstvoeding te geven (ja ik doe het voeden, maar de beslissing namen we samen en zonder Pieter was het niet gelukt, meer daarover lees je HIER ) namen we ook direct het besluit dat we hier in principe mee door zouden gaan tot onze dochter daar zelf mee zou stoppen. Langvoeden (d.w.z. langer dan 6 maand

Wat aten wij - Couscous pannekoeken

Naar mijn idee kan ik redelijk koken (ik krijg in ieder geval weinig klachten). Maar iets waar ik echt heel erg slecht in ben is hoeveelheden inschatten. Daardoor wil het nog wel eens gebeuren dat er wat over blijft. Zo aten wij laatst couscous, maar ondanks dat dat er bij ons alle drie goed in gaat, bleef er een goede hoeveelheid over. Invriezen vind ik niet zo geslaagd want daar wordt het papperig van. Weggooien vond ik al helemaal geen optie. Toen heb ik wat inspiratie gezocht op internet en daar mijn eigen ding van gemaakt. Het resultaat was een stapeltje overheerlijke pannenkoeken die ervoor zorgde dat mijn dochter 3 dagen later nog vroeg om "koekie koekie". Hieronder het recept, fotowaardig was het niet echt. Ingredienten: 200 gram gare couscous 100 gram bloem 100 gram volkoren roggemeel 2 eieren 200 ml melk Olie om in te bakken Wij hebben couscous van de molen in Wageningen. Die is heerlijk vol van smaak en wordt niet snel papperig, papperige couscous is iets